Lieve kleine man, je bent nog steeds drie jaar maar de tijd vliegt echt om. We zitten inmiddels op ouder- en kindgym in Castricum, wat min of meer betekent dat jonge ouders sinds jaren uit hun comfort zone moeten komen en kinderen zich compleet zorgeloos vermaken. Na tien weken worden er altijd medailles uitgedeeld, maar het maakt niet uit wat je als kind doet of wat je niveau is. Wanneer je komt opdagen, krijg je er eentje. Toch is ieder kind onwerkelijk trots wanneer hij of zij het ding in ontvangst mag nemen, zo ook jij.

Je stapte zaterdagochtend op een verhoging in de zaal en keek verlegen met glinsterende ogen om je heen. Dit was één van de eerste keren dat je erkenning en applaus van een grote groep mensen ontving. Het deed je zo goed, en de rest van de dag vertelde je iedereen dat je een echte winnaar bent. Het deed mij denken aan het volwassen leven, waar je steeds minder op verhogingen staat, en steeds minder trots om je heen kijkt om vervolgens applaus in ontvangst te nemen. Wellicht ook steeds minder het gevoel hebt dat je een winnaar bent.

Die ene zoete les op de zaterdagochtend inspireerde mij om niet alleen jou, maar ook de volwassen kinderen om mij heen iets meer applaus, medailles en liefde te geven. Want erkenning willen we op ons twintigste, dertigste, veertigste en ook veel latere leeftijd nog steeds ontvangen, denk ik. Ouder- en kindgym, ik vind het een onverwachte aanrader. Soort apenkooien zoals papa dat vroeger op school deed, maar dan ieder weekend. Liefs,