16/09/2019

Ze wilt samen met mij en haar vakantiedagen dagenlang flaneren, kleine schattige witte stadjes op een bescheiden helling fotograferen en haar jurk laten wapperen terwijl de avond ons op een vol en gezellig terras tapas serveert. Ik wil samen met haar en mijn vrije tijd op een paar kilometer hoogte wekenlang homo sapiens ontwijken in de hoop een groep wilde dieren tegen het lijf te lopen. We komen elkaar halverwege tegen in een winkel vol souvenirs die we een kwartier geleden ook in een andere winkel al tegenkwamen. Ik wil met gierende banden het zoveelste gezellige stadje verlaten maar zie hoe blij ze wordt van een klein beeldje van een wild dier dat op zijn achterpoten staat.

We rekenen hem af, lopen naar buiten maar staan voor ik het weet alweer in een zelfde winkeltje. Als een slecht liedje dat op repeat staat voel ik mijn lontje tijdens het offline shoppen korter en korter worden. Ik besluit er een grappige Instagram story over te maken, en fotografeer haar van een afstand, terwijl ze tientallen winkeltjes aan het bestuderen is. Ik neem afstand van de situatie, en zie verschillende mannen geïnteresseerd omkijken en onderzoeken wat die winkelende engel daar doet.

Mijn te kort geworden lontje maakt plaats voor een verliefde rilling en mijn humeur maakt een U-turn als die ene voorligger waarvan je het ook niet had verwacht. We lopen hand in hand terug naar de auto, en verlaten het stadje alsnog met gierende banden. Trots kijkt ze naar het zojuist aangekochte wilde dier.