Onze creatieve sessie begon met de vraag welke onderwerpen, genres en/of locaties geprint mochten worden. Er kwamen uiteenlopende antwoorden, wat natuurlijk altijd wennen en inspirerend tegelijk is wanneer diverse artiesten bij elkaar komen. Zo zou ik, tegenstelling tot onze oudste, nooit een Transformer kleurplaat kiezen, maar was ik toch een heerlijk half uur aan het uitvogelen dat er tussen slechts twee kleuren ook al heel veel magie kan ontstaan. Zelf neigde ik trouwens naar een nette, met pasteltinten ingekleurde dino, terwijl ik altijd pretendeerde buiten de lijnen te willen kleuren en leven. Onze jongste, Bob, vond het vooral interessant om tijdens de sessie een soort afwachtende houding te tonen terwijl ik mijn droomhuis (zie foto 3) diep in de bossen aan het inkleuren was. Toen ik tevreden leek en rust kreeg van de droom die zich midden in de natuur bevond, vond Bob het als artiest juist interessant om te kijken wat het volledig doorkrassen van mijn werk bij mij en de groep teweeg zou brengen. Ik werd er gek genoeg in plaats van gefrustreerd, helemaal rustig van. Wellicht gaf hij zijn allergie voor de vluchtige inhoud en kunst van vandaag de dag daarmee weer, waar ik mij echt in kan vinden. Zo zal deze post ook snel op je telefoon voorbij komen en is dit alles ook zo weer weg. Kras deze boodschap ook maar door anders.