Hij doet niets hoor

Terwijl ik door de duinen sprint, rent een grote hond aan een lange lijn op mij af. Maar wat is groot? Mijn lengte is 1.90 meter, hoewel ik naderende obstakels ook groter kan maken dan ze werkelijk zijn. Het beest springt hard tegen mij op, waardoor ik stil kom te staan. Zijn baasje komt aanrennen en moet hard lachen. 'Hij doet dat altijd bij hardlopers, maar hij doet niets hoor’, zegt ze vrolijk. Nee mevrouw, dat begrijp ik, maar een pistool doet ook niets totdat iets hem weet te triggeren, vertel ik haar niet. ‘Voel mij niet aangevallen hoor,’ vertel ik haar glimlachend terwijl ik z’n zware voorpoten van mij afduw.

In gedachten scheur ik met 130 km/uur door haar doodlopende straatje terwijl ik uit het raam schreeuw dat ik niets doe hoor. Het is een lieve vrouw en de hond vast ook wanneer je beiden al jaren kent, maar plots overvallen worden tijdens het sporten, wekt agressie op. Bij een puppy kan ik nog vrolijk over hem of haar heen springen, om vervolgens mijn hardlooprondje voort te zetten. Dan schrik ik minimaal, net zoals je kunt schrikken van een knalerwt, gegooid door een jonge jongen dichtbij de ingang van het winkelcentrum. Overvallen worden door een forse hond is echter schrikken, net als opgelucht inchecken in je hotelkamer waarna de hotelbediende snel nog even een rotje de kamer in gooit. Mega onverwachts en onnodig.

De hond en zijn baasje vertrekken richting de horizon achter mij, op zoek naar nog een hardloper, en ik vervolg ook mijn route. Helemaal zen kom ik terug bij de auto en zie bijna 12 kilometer op mijn horloge staan. Zo’n tocht zou ik iedereen aanraden, even diep de natuur in, je hoofd legen en terugkomen met hopelijk een nieuw verhaal.