Stralen

De zon, ze is er nog. Ik zag haar vanmiddag en ze straalde. Ik koos een strandpaal uit, draaide mijn lichaam richting de richting waar de stralen vandaan kwamen, en ik leunde en ik straalde. Ik zal aankomende lente en zomer alleen nog maar vrolijk doen, ik beloof het.

Ik begrijp mensen die in de wintermaanden naar de verte vertrekken, ik begrijp ze eindelijk. Waarom blijf ik, los van een wintersport hier en daar, toch altijd in Nederland hangen rond deze tijd? Ik voel mij gedurende de donkere koude dagen een kamerplant die niet meer in een kamer, maar in een niet-geïsoleerde garagebox staat.

Tijdens het hardlopen doet het slechte weer mij niets trouwens, altijd in korte broek en door weer en wind, maar dan is het lichaam ook gewoon in staat van actie en stroomt het bloed sneller dan je rennen kunt. Ander verhaal.

Een reguliere winterdag in Nederland vol storm en kou doet echter iets met het water in mijn lichaam, en met mijn organen, cellen, moleculen en atomen. Alsof ze een voor een even aan elkaar doorgeven dat deze periode, qua feeling, nergens op slaat. Maar het kan ook gewoon dat ik enkel wat vitamine D-tekort heb, dat was vorig jaar ook zo. Ik denk dat dat het is.