Paniek en rust

Dag zes (13.30 uur) - In de middag hoor ik Bob in de verte keihard huilen. Ik ben bij het chaletje, Nanou was met hem naar de rivier aan de rand van de camping. Hij schreeuwt de longen uit z’n lijf. Ik denk een wespensteek, kan niet anders. Zo’n geluid maakt hij anders nooit. Ik luister nog eens goed en hoor tussen het gekrijs door een paar hoge klanken die hij nooit eerder heeft gemaakt. Achter een boom vandaan zie ik een moeder en dochter lopen. De dochter is denk ik gestoken. Of ze wil gewoon niet slapen en overdrijft de hele camping bij elkaar. Schreeuwen, schreeuwen. Mijn lichaam gaat in dertig seconden van flinke paniek naar rust, ultieme rust. Er is niets rustgevender dan beseffen dat de chaos dit keer in een ander gezin speelt. Het was niet Bob.

Dag zeven (09.15 uur) - Tijdens het ontbijt is Bob gestoken door een wesp.